KFHein Fonds
op afspraak te bezoeken bij het KFHeinfonds
Straatverschijnsel, zeeverschijnsel
In de gesprekken die Jop en ik de afgelopen maand voerden, terwijl hij in gevecht was met de werken ontwikkeld voor het K.F. Hein fonds, werd duidelijk hoe lastig het is je eigen werk uit te leggen terwijl je er nog midden in zit. Daarom vroeg hij mij deze ontwikkeling te beschrijven.
Tijdens zijn reis naar de failliete industrie stad Detroit (V.S) afgelopen lente werd nog eens bevestigd hoezeer de romantiek van het verval, de vergankelijkheid van de stad naar Jop lonkt. Eindeloos dwalen en struinen door onbekende staten. Een kapot uithangbord met flikkerende TL buizen, schreeuwende dronken daklozen, een verloren winkelwagen, kapot gegooide ruiten. Deze ‘symbolen voor stedelijke romantiek’ waren welkome input voor de ontwikkeling van een eigen soort romantische schilderkunst. De in eerdere van Jop’s werken haast tot icoon verheven TL buizen worden gecombineerd met een ware oerkracht van de romantiek: de zee.
In deze nieuwe werken, lichtbakken eigenlijk, zijn golven en TL’s opgebracht in dezelfde laag. Op een achtergrond van echte TL’s zijn de buizen en golven met een zelfde techniek geschilderd. Toch verschillen ze zodanig dat je als toeschouwer heen en weer geslingerd wordt tussen abstract lichtwerk en duidelijk geschilderde schuimkoppen. Op sommige plekken een woeste zee, op andere plekken weer een gebroken reclamebord. Gele TL’s zijn ook gewoon gele TL’s, maar in het zeegezicht functioneren ze als de zon. Soms een vergezicht, dan weer wordt het opgebouwde perspectief ruw doorbroken. Een werk als geheel zou beschouwd kunnen worden als gebroken, gedramatiseerde lichtreclame voor zeevaart waarin Jop, gespannen balancerend, een dun lijntje bewandeld tussen twee dingen die in de normale wereld onverenigbaar zijn.
Cecilia Rebergen werkt als beeldend kunstenaar en schrijft over Detroit voor Utrechts kunstplatform Expodium.
